Why the West must address human rights abuses in Iran?

London, 31 Aug - A Welsh MP has written an op-ed on why the West must address human rights abuses in Iran.

In the piece, written for Politics Home, Mark Williams MP asserted that the UK must 'stand with the Iranian regime's victims in their quest for justice'.

In his editorial, the Welsh Lib Dem leader related the story of Omran Daqneesh the five-year-old Syrian boy who was recently all over Western media, covered in blood and dust, as the face of the latest air strike in the Syrian war.

Williams, a member of the British Parliamentary Committee for Iran Freedom (BPCIF), said: “The current Iranian regime and its face, Hassan Rouhani is not covered in dirt or blood, he is well groomed, and according to the public perception forged by some western media outlets, a “moderate”. However, it is Hassan Rouhani’s Iran that has helped the Assad regime in Syria to target civilians like Omran and is directly responsible for the scenes of devastation that Omran’s photo gave a small glimpse of. It is the same regime, carried out the systematic slaughter of approximately 30,000 political prisoners in 1988.”

He relays the story of the 1988 massacre which saw at least 30,000 Sunni political prisoners, mainly members of opposition group the People’s Mojahedin Organisation of Iran (PMOI or MEK) executed. Even non-members who expressed any sort of PMOI sentiments were slaughtered including children and pregnant women (which is a direct violation of Iranian law).

Williams, MP for Ceredigion, said: “Today, history is repeating itself in Syria under the same regime, those same murderers who oversaw the slaughter of 30,000 innocents in Iran are condemning Syrians, Iraqis and many others who do not believe in their radical ideology to the same fate – history is repeating itself and we cannot, again, [allow] ourselves to look the other way.”

He argued against the ‘wait and see’ mentality with regards to Iran as that has only led to promotions for the perpetrators of crimes against humanity, citing leaked audio of a death committee meeting from 1988.

He said: “It is high time to take action. Our policies toward Iran must change to focus on Tehran's human rights abuses and destructive intervention in the region. We should stand with the Iranian regime's victims in their quest for justice. As the saying goes, ‘The only thing necessary for the triumph of evil is for good men to do nothing’.”

LARGE NUMBER OF IRANIAN EXECUTIONS IN AUGUST DRAWS INTERNATIONAL CONDEMNATION

INU - Particularly since the month of August began with one of Iran’s worst mass executions in recent years, various human rights defenders have been continually tracking the numerous executions taking place in the country. The Iran Human Rights website, for instance, was among those that reported upon the execution of 12 individuals for non-violent drug charges on Saturday. Those hangings went forward in spite of the fact that the United Nations Human Rights Commission had become aware of the executions while they were still pending and had issued a statement on Friday seeking to forestall the implementation of the death sentences.

By INU Staff

The statement quoted Ahmed Shaheed, the special rapporteur for the situation of human rights in Iran, as saying, “It is regrettable that the Government continues to proceed with executions for crimes that do not meet the threshold of the ‘most serious crimes’ as required by international law, especially the International Covenant on Civil and Political Rights, to which Iran is State party.”

He also pointed out that many of Iran’s death sentences derive from trials in which the defendant’s rights of legal representation and due process were clearly violated. As an example, the UNHCR statement highlighted the case of one of the 12 persons killed on Friday, Alireza Madadpour, who was arrested in November 2011 following a raid not on the place where Madadpour lived but in a house that he cleaned.

The statement points out that Madadpour’s defense attorney was appointed by the government and that Madadpour was never able to communicate with him directly. Furthermore, his trial lasted only 20 minutes and the judiciary flatly rejected all requests for retrial. In many cases, including instances of political imprisonment, Iranian authorities prevent defendants from selecting their own lawyers and instead allow them to choose only from a short list of approved attorneys – generally those without a track record of successfully challenging the judiciary.

Furthermore, the quick pace of some capital cases helps Iran to carry out so many death sentences annually that it consistently tops the list of countries with the highest rate of executions per capita. In 1988, the Islamic Republic hit the high point of this trend when it carried out an estimated 30,000 executions of political prisoners in a single summer, following trials that lasted as little as a minute.

The National Council of Resistance of Iran has been using the recent mass executions as a starting point for recalling attention to that massacre, which mainly targeted the NCRI’s main constituent group, the People’s Mojahedin Organization of Iran. At the same time, the NCRI has also been among the groups keeping tabs on the most recent surge in the number of hangings in Iran.

Although the Islamic Republic still put approximately 250 people to death in the first seven months of 2016, that number was a significant step down from the same period last year. But preliminary reports from the month of August suggest that the regime is on its way to shrinking the gap between the two annual totals. According to Ahmed Shaheed and others, 2015 represented the worst period of executions in more than 25 years, despite the fact that the current presidential administration has been described by some Western policymakers as moderate.

The NCRI recently reported that the Iranian judiciary had put 30 people to death in the space of three days, with 18 of them having been killed last Thursday alone. Eleven of these were killed in a single mass hanging at Zahedan Central Prison. Iran Human Rights added that six men and one woman had been executed on that same day in Yazd Prison, and that five of them had been sentenced on the basis of drug charges.

On Wednesday, Iran Human Rights also reported that Iranian judiciary official Mohammad Bagher Olfat had acknowledged that such executions are not an effective deterrent against drug crimes. As an alternative, he recommended long-term prison sentences coupled with hard labor. But Olfat’s statement was not issued until hours after the 12 drug offenders were executed on Saturday. And whereas Olfat gently criticized Iran’s drug-related executions as simply impractical, Shaheed issued another statement shortly after the executions, declaring that “the execution of individuals for drug-related offences is simply illegal.”

The NCRI notes that Shaheed added, “Combating drug trafficking, a serious concern in Iran, does not justify the use of the death penalty in drug-related cases. The execution of Mr. Madadpour and 11 others shows the Iranian authorities’ complete disregard of its obligations under international human rights law and especially of international fair trial standards and due process guarantees”

But the NCRI itself put the drug-related executions in context with a broader crackdown on political and social dissent, and concluded that the current surge of executions is indicative of “utter desperation” as the regime “plunges further into domestic and regional isolation.”

Whatever the motivations might be from Tehran’s perspective, IranWire confirmed that the authorities appear to be in the midst of “execution fever” in the notorious Rajai Shahr Prison and in other prisons throughout the country. Drawing upon reports from inside those prisons, IranWire described an unpredictable pattern of executions that has left both political prisoners and other inmates in fear of prospect of guards once again taking a large group of prisoners to solitary confinement in preparation for un-announced executions.

Furthermore, some of these executions have gone forward in spite of the fact that the inmates were in the middle of an appeals process. In this sense, Iran’s ongoing executions violate not only international law but also the Islamic Republic’s own domestic laws, since executions are technically not permitted to be carried out until the appeals court has confirmed the capital sentence.

This disregard for legal protocol may be regarded as a tactic of intimidation, especially in light of the fact that prisoners who are housed near to recent hanging victims have reported numerous other instances of deliberate intimidation, including beatings and the use of batons and Tasers. IranWire quoted one Rajai Shahr prisoner as saying that the guards had made a spectacle of taking away prisoners for execution, so as to create a “show of force to make us believe that they could crush us any moment that they wished.”

Recently, such shows of force have also been seen on the international stage, with Defense Minister Hossein Dehqan, the Iranian Revolutionary Guard Corps, and other Iranian officials making public statements that claim Iran’s domestic military capabilities are now on par with those of the rest of the world, including the Western powers.

IRAN NEWS IN BRIEF

ACTIVISTS OF THE PMOI PAY TRIBUTE TO POLITICAL PRISONERS WHO WERE MASS EXECUTED IN IRAN'S MASHHAD

اعتراف به جنایت علیه بشریت

مهرداد هرسینی

درپی کارزار بزرگ ایرانیان، انسان‌های آزاده و مدافعان حقوق بشر برای دادخواهی ملی علیه خون های بناحق ریخته شده زندانیان سیاسی بیدفاع مجاهد و مبارز در سال ۶۷ که اکنون میرود تا به جنبش بزرگی نه تنها در ایران، بلکه در سراسر جهان منتهی گردد، سرانجام آخوند دژخیم پورمحمدی، وزیر دادگستری در دولت «تدبیرو امید» به صحنه آمد و ضمن اعتراف به «جنایت علیه بشریت» بی شرمانه گفت: «من خیلی آرامم و در طول تمام این سالها یک شب هم بی خوابی نکشیده ام چون سعی کرده ام طبق قانون و شرع عمل کنم. افتخار می کنم که دستور خدا را در رابطه با منافقین اجرا کردیم و در مقابل دشمنان خدا و ملت با قدرت ایستاده ایم و مقابله کردیم». (خبرگزاری نیروی تروریستی قدس ۷ شهریور ۱۳۹۵)

واقعیت این است که تبعات حرکت عظیم ایرانیان، خانواده های قربانیان و اشرف نشانان در راستای حقوق بشر و برقراری عدالت که اکنون به موج عظیمی از دادخواهی ملی در میان مردم ایران و وجدان های بیدار بشری تبدیل شده، رژیم را در کلیت اش با چالش بزرگی بنام حقوق بشر یا همان «جام زهر حقوق بشر» روبرو کرده است.
ولی فقیه زهر خورده و غرق در بحران هرگز انتظار این موج عظیم از عواطف انسانی را در مخیله اش تصور نمی کرد. وی براین باور بود که نخست با سکوت، می توان این بحران عظیم حقوق بشری را که به مانند لوکوموتیوی در حال سرعت گرفتن می باشد، از سر گذراند، اما دید و دیدیم که ابعاد جوش و خروش ملی برای پیوستن به این حرکت انسانی، بسا فراتر از آنی است که دیگر بتوان با عربده کشی های متعارف و یا راه انداختن گزمگان و بگیر و ببند و چوبه های اعدام، به مقابله با آن برخاست، ابعادی برآمده از عمق سیاهچال های حکومتی و نیز بستر گسترده اجتماعی در داخل کشور.

دراین راستا نیز باید به «خفقان» رئیس جمهور ارتجاع تا به امروز اشاره شود، امری که مبین بن بست آخوند روحانی در رابطه با «تقابل و یا عدم تقابل» با این خواسته حقوق بشری را به نمایش می گذارد. روحانی که در آن دوران ریاست شورای امنیت ملی رژیم را یدک می کشید، باید در این رابطه موضع صریح اتخاذ نماید، زیرا وی هم در آن دوران متولی آستان «حضرت امام» تشریف داشته و هم یکی از دژخیمان و آمران قتل عام ۳۰ هزار زندانی سیاسی مجاهد و مبارز، یعنی دژخیم پور محمدی را در کابینه خود جای داده است.

بعلاوه هراس و وحشت سران رژیم از خامنه ای تا رفسنجانی، خبرگان نظام، قوه قضائیه، سپاه پاسداران و تا وزرای اطلاعات و تمامی آمران آن جنایت که تا به امروز نسبت به این دادخواهی ملی موضعگیری کرده اند، بواقع خود بهترین بینه بر مجموعه فشارها و حقانیت این خون های بناحق ریخته شده می باشد. خون هایی که همچنان در حافظه تاریخی مردم ما، حتی پس از گذشت ۲۸ سال باقی مانده و در راستای آن به کابوسی مرگبار برای متولیان و کارگزاران شکنجه و اعدام در این رژیم ضد مردمی و ضد انسانی تبدیل شده است.
با نیم نگاهی به موضعگیری های سران حکومت تا به امروز که به یقین می تواند چراغ سویی باشد به تاریکخانه نظام آخوندی، می توان به این واقعیت رسید که چگونه دیکتاتوری ولی فقیه در پی این قتل عام ها، طرح سه ماده ای را برای حفظ قدرت برنامه ریزی کرده بود. طرحی که مبنا آن از ماه ها قبل برای حذف فیزیکی و کامل مجاهدین و مبارزین از طریق اعدام های دستجمعی و کشتار زندانیان سیاسی برنامه ریزی شده بود و قدم های بعدی با قبول قطعنامه ۵۹۸ شورای امنیت و سرکشیدن جام زهر ادامه پیدا کرد و سرانجام عزل آقای منتظری از منصب نیابت و جانشینی خمینی را در پی داشت.

لذا باید به تمامی عاملان و آمران سرکوب خونین مردم ایران گفت که این خود از قانون مند بودن جهان و هستی سخن دارد و نیز یکی از تبعات و قانونمندی های خدشه ناپذیر آن خون های بناحق ریخته شده است که اکنون دیکتاتوری ولی فقیه را در کلیت اش بر سر ابعاد این جنایات یا بهتر بگوئیم بر سر موضوع کلیدی همچون «اصل ولایت فقیه» شقه کرده است و بدین سان بخشی از متولیان وقت را برآن داشته تا با تلاش و سیاه نمایی و «عذر مغفرت» خواستن، دستان آلوده خود را در دادگاهی بنام «وجدان های بیدار بشری» بشویند.

با این اوصاف اکنون مردم ایران و افکار عمومی و نیروهای مدافع حقوق بشر به عینه می بینند که اساس و پایه های حکومت ولی فقیه از فردای راه افتادن کارزار بزرگ دادخواهی ایرانیان بهم ریخته است و وحشت و بحران سراپای این رژیم غرق در منجلاب فساد و جنایت را تا عمق اعصاب و ارگان های آن، فراگرفته است.
سخن از کارزاری است با شعار «نه می بخشیم و نه فراموش می کنیم» که به دنبال عدالت و برقراری قانون است. جنبشی که در راه حقوق بشر دست کمک بسوی انسان‌های آزاده و تمامی وجدان های بیدار بشری و قوانین جهان شمول حقوق بشر دراز کرده است.

به قول خانم رجوی جنبش دادخواهی مردم ایران تا زمانیکه تمامی آمران و عاملان این جنایت ها علیه مردم میهن امان، اعم از فارس، کرد، لر، بلوچ، آذری و عرب و تا تمامی زندانیان عقیدتی و مذهبی مانند مسیحی، کلیمی وزرتشتی و مسلمان و غیر مسلمان، در یک دادگاه ذیصلاح بین المللی بدلیل جنایت علیه بشریت مورد محاکمه قرار بگیرند، مردم ایران، خانواده ها و بازماندگان قربانیان این نسل کشی، از این خواسته بحق ملی دست نخواهند برداشت.

ایضا نیز تا زمانیکه اسامی تمامی قربانیان و زندانیان بیگناه سیاسی، آدرس گورهای دستجمعی، نام و مشخصات بازجویان، شکنجه گران، دادستان های وقت و پاسدارانی که به زنان، دختران، جوانان ما در زندان ها تعرض، هتک حرمت و یا شکنجه کرده اند، اعلام نگردد، این شعار و خواسته ملی همچنان به قوت خود باقی خواهد ماند.

IRAN NEWS IN BRIEF

ACTIVISTS OF THE PMOI PAY TRIBUTE TO POLITICAL PRISONERS WHO WERE MASS EXECUTED IN IRAN'S MASHHAD

Paris: “30,000 Souls Taken” exhibition highlighting young victims of 1988 PMOI massacre

Paris: “30,000 Souls Taken” exhibition highlighting young victims of 1988 PMOI massacre

Paris: “30,000 Souls Taken” exhibition highlighting young victims of 1988 PMOI massacre: By Craig Davison The Media Express, August 29, 2016 - On Tuesday and Wednesday, August 23rd and 24th, an exhibition in the mayor’s office of Paris’ 2nd district commemorated the 28th anniversary of the 1988 massacre of 30,000 members and supporters of the People’s ...

Released tape rekindles memory of 1988 Iran mass execution

Released tape rekindles memory of 1988 Iran mass execution: DUBAI, United Arab Emirates (AP) August 29, 2016 — The scratchy, echo-filled tape recording carries the voice of a man who once was in line to become Iran's supreme leader, talking about one of the darkest moments of the country's post-revolution history still not recognized by its ...

 سونامی سرنگونی درراه است

سهیلا دشتی

نوار منتظری زلزله‌ای بر پیکر فرتوت اما همچنان تشنه به خون نظام انداخته است. برخی عواقب افشاگری فرزند منتظری را پس‌لرزه می‌خوانند؛ اما با شواهدی که از درون خود نظام تابه‌حال بر له و یا برعلیه موضع‌گیری منتظری منتشرشده باید آن را "سونامی سرنگونی" ایدئولوژی ولایت‌فقیه نامید. این سونامی از مدار چهره‌های شناخته شده‌ای مانند جلاد منفور مصطفی پورمحمدی و دیگر سران رژیم عبور کرده و به پائین ترین لایه‌های نظام رسیده است. ولی‌فقیه حتی برای نگهداری نیروهای وابسته به دستگاه ولایت دچار مشکل شده است. گذری کوتاه بر سایت‌های وابسته به رژیم مسئله را بیشتر نشان می‌دهد.

خبرگزاری بسیج دانشجوئی ازاین‌دست است که در تعریف فعالیت‌های خود می‌نویسد: این رسانه دو رویکرد اساسی را دنبال می‌نماید:
الف) پرداختن به مسائل دانشگاه و دانشجویان و تشکل‌ها و اتحادیه‌های دانشجویی
ب) پرداختن به مسائل اساسی کشور در عرصه‌های سیاسی، فرهنگی، علمی و اقتصادی از نگاه دانشجویان
اگر هر دو محور بالا موردنظر قرار گیرد، واکنش این رسانه وابسته به بسیج در مورد افشاگری نوار آقای منتظری در خارج از محدوده فعالیت رسانه قرار می‌گیرد ونشان از اهمیت موضوع دارد که قصدی بیش از این ندارد که از ریزش نیروهای وابسته به خود جلوگیری کند. تنها در یک روز دو مطلب یکی با عنوان "زیرپوست جنگ رسانه‌ای دشمن چه می‌گذرد؟"
 http://www.snn.ir/detail/News/537263/1579
و دیگری تحت عنوان " مورد عجیب علی مطهری!"
http://www.snn.ir/detail/News/537756/1579
شدت این سوزش را می‌توان دید. در بخشی از مقاله "مورد عجیب علی مطهری" آمده است:
«علی مطهری مورد خاصی در ادوار مختلف مجلس و حتی در عرصه سیاسی ایران است که دیدگاه‌های در پاره‌ای از موارد متناقض هستند. هرچند او خود را شخصیتی صریح الهجه و مدافع حق می‌داند اما این‌گونه رفتارها، نشان از شخصیتی متزلزل دارد که به‌راحتی می‌تواند مورد سوءاستفاده دشمنان قرار گیرد. دفاع و یا دامن زدن به انتقادها پیرامون اعدام‌های ۱۳۶۷، خود آب در آسیاب (مجاهدین) ریختن است...
اما مطهری در این نامه از حجج السلام رئیسی، نیری و پورمحمدی خواهان توضیحاتی درباره اجرای احکام محاکمه (مجاهدین) در سال ۶۷ بود. اعدام (مجاهدین) در سال ۱۳۶۷ به فرمان امام خمینی (ره) یکی از وقایع مهم و سرنوشت‌ساز انقلاب اسلامی بود که قاطعیت و اقتدار نظام جمهوری اسلامی را در مقابل نیروهای متحجر و تروریست گروه‌های مسلح نشان داد. بیت آیت‌الله منتظری در اقدامی مشکوک و سؤال‌برانگیز، فایل صوتی جلسه منتظری و مقامات اطلاعاتی و قضایی را درست در سالگرد اعدام‌ها منتشر کرد، هرچند آنچه در این فایل بیان شده، پیش‌ازاین در قالب خاطرات آیت‌الله منتظری عنوان شده بود؛ اما همین اقدام کافی بود تا بار دیگر دستگاه‌های رسانه‌ای بیگانه کارنامه جمهوری اسلامی را در زمینه حقوق بشر محکوم کنند و بقایای (مجاهدین) ازجمله مریم رجوی، از این فایل به‌عنوان سندی برای تبلیغ و شانتاژ علیه نظام سوءاستفاده کند و خود را در مقام مظلومیت قرار دهند».
در ادامه این مقاله برای توجیه جنایت ضد بشری کلیت نظام گفته‌های وزارت اطلاعات در مورد سازمان مجاهدین باز نشخوار می‌شود ولی ترس و وحشت نیروهای بسیجی را به شکل بسیار روشنی نشان می‌دهد و او را تهدید می‌کند که " علی مطهری باید این نکته را در نظر بگیرد که اگر به هر عنوان یا شکلی (مجاهدین) بر کشور مسلط می‌شدند، افرادی امثال علی مطهری حتی اجازه نفس کشیدن نیز نداشتند چه برسد که بخواهند در عرصه سیاسی فعالیت کنند یا نماینده مجلس شوند".
در مقاله بعدی که با عنوان "زیرپوست جنگ رسانه‌ای دشمن چه می‌گذرد؟" منتشرشده است بازهم ترس و وحشت رژیم از فعالیت‌های مقاومت ایران در صحنه بین‌المللی بسیار روشن به چشم می‌خورد، گر چه که نویسنده بسیجی این مقاله ناشیانه سعی کرده است که از سیمای آزادی و دیگر رسانه‌های وابسته به مقاومت مردم ایران نام نبرد ولی با آوردن نام "دشمن" آدرس را مشخص می‌کند چه بر اساس گفته و عملکردهای سران رژیم نظام فاشیستی مذهبی حاکم بر ایران، هماوردی به جز مقاومت و مجاهدین ندارد. آنجا که می‌نویسد:
مسیر ترسیم‌شده محدود به سیاست خارجی نبوده و دامنه آن به‌تمامی حوزه‌ها جهت بی‌محتوا ساختن نظام اسلامی سرایت خواهد نمود. توامان با سیاست فوق، اتکا به تحریم‌های اقتصادی، ارجاع به شورای امنیت، عقب‌نشینی‌های تاکتیکی، اعطای امتیازهای محدود و... از دیگر سیاست‌های پروژه چندوجهی خواهد بود که وجه اشتراک تمامی آن‌ها استحاله و بی‌محتوا نمودن جمهوری اسلامی از عقبه ایدئولوژیک و نهایتاً سرنگونی آن خواهد بود. رسانه‌ها به‌عنوان عاملین ارتباط با افکار عمومی دراین‌باره نقش مستقیم را بر عهده خواهند داشت و می‌کوشند زمینه را برای تحولی اساسی در جامعه و تحت‌فشار گذاردن مسئولین نظام فراهم نمایند.
بر همگان روشن است که به جز مقاومت ایران هیچ جریان و یا کشوری خواستار فرستادن پرونده رژیم به شورای امنیت برای نقض حقوق بشر نبوده است و مریم رجوی در تمامی سخنرانی‌های و دیدارهای خود با مقامات و شخصیت‌های جهان این نکته را متذکر شده است. نکته دیگر که بسیار جالب توجه است استفاده از واژه "سرنگونی" و عبارت "عقبه ایدئولوژیک" است که بازهم فقط این مقاومت ایران و سازمان مجاهدین هستند که سرنگونی تام و تمام این رژیم را در دستور کار خود قرار داده‌اند و ایدئولوژی ولایت‌فقیهی نظام را بدون آینده کرده‌اند.
خون پاک تمامی شهدای ایران‌زمین و به‌ویژه شهدای قتل‌عام ۶۷ بذر آزادی‌خواهی را در سراسر میهنمان افشانده است.
باش تا ببینی سونامی سرنگونی درراه است.

Michael Totten

Con los Muyahidines del Pueblo de Irán (1)

En 1997, el presidente Clinton incluyó a los Muyahidines del Pueblo de Irán (MPI) en la lista de organizaciones internacionales terroristas. En 2012, su mujer, la secretaria de Estado Hillary Clinton, los sacó de ella.

Uno de los dos se equivocó, y se equivocó mucho.

Los MPI luchó arduamente contra el sah Reza Pahlevi antes y durante la revolución iraní de 1979. Después, cuando la facción islamista liderada por el ayatolá Jomeini se reveló como el caballo ganador en la subsiguiente batalla por el poder, luchó contra el nuevo régimen junto a los movimientos de la izquierda iraní, y perdió.

El Gobierno de Irán insiste en considerarlos terroristas, y convenció a Bill Clinton de que lo hiciera también.

Su base está ahora en Francia. Tienen que tener su base fuera de Irán porque si vuelven a casa serán torturados y ejecutados. Y han formado una gran organización paraguas, que acoge a otros movimientos de oposición, denominada Consejo Nacional de la Resistencia Iraní. Cada año celebran un gran mitin en París que se retransmite en directo por televisión (vía satélite, claro) para Irán.

Este año me invitaron, así que fui.

Al principio era un poco escéptico. Hillary Clinton no los sacó de la lista de terroristas hasta hace un par de años. Sus raíces son cuasi marxistas e islamistas. Sus críticos más incisivos insisten en que los MPI son una especie de secta y que no cuenta con la simpatía de nadie en Irán. Pero fui de todos modos porque… ¿por qué no? No trabajo para ellos, ni respondo ante ellos. Puedo escribir lo que quiera. Podría acusarles de ser una panda de charlatanes y propagandistas histéricos y no me pasaría nada malo.

Y lo entienden. “No te diremos lo que tienes que escribir”, dijo Ali Safavi, la persona que me invitó. “No osaríamos”.

No es idiota. Si me presionaran para que escribiese cualquier cosa positiva –o cualquier cosa concreta–, les avergonzaría en público y advertiría a mis colegas en los medios de que les evitaran.

Pero no lo haré. Fuesen lo que fueran cuando empezaron a principios de la década de los 70, desde entonces se han normalizado, y no según los parámetros de Oriente Medio, sino según los occidentales.

Al principio eran sentimentalmente marxistas, pero nunca fueron comunistas o socialistas, en realidad. La mayoría pertenecía a la escuela de Ali Shariati, salvajemente antiimperialista. Como Estados Unidos respaldaba al sah, eran antiamericanos.

En los años 70, cuando el sah seguía en el poder, atacaron con violencia objetivos iraníes. Algunos les acusaron de atacar también objetivos occidentales. Supuestamente bombardearon edificios estadounidenses y asesinaron a empleados del Ejército de EEUU en Irán. Sin embargo, ellos insisten en que nunca atacaron a los occidentales, y que esas agresiones las llevó a cabo la facción comunista escindida Peykar.

No sé quién tiene razón. Tal vez no la tengan ellos. Tal vez dicen que no lo hicieron porqueahora son proamericanos y necesitan la ayuda de EEUU. En cualquier caso, ha pasado casi medio siglo desde los años setenta. No veo claro hasta qué punto debería importarme, aunque fuesen culpables.

Pero ¿qué más pasó en los 70? Los oficiales vietnamitas ejecutaban a los terratenientes y enviaban a los disidentes a campos de reeducación. Sus soldados mataron a decenas de miles de los nuestros. (Los nuestros mataron a muchos más de los suyos, por supuesto). Sin embargo, las relaciones actuales de EEUU con Vietnam son hoy excelentes, porque el pasado es el pasado. La gente cambia, los partidos cambian, los Gobiernos cambian y la Historia siempre rueda hacia delante.

De forma similar, nuestras relaciones con los MPI son excelentes. En principio, no le han hecho nada malo a EEUU en las últimas tres décadas y media. ¿Por qué iban a hacerlo? Ahora tenemos enemigos comunes. Han sido cruelmente perseguidos por Hezbolá y los Cuerpos de la Guardia Revolucionaria Islámica. Los jomeinistas insisten en que el MEK está “contaminado” por el ateísmo y la “plaga occidental”.

Hay otra razón por la que el régimen les odia tanto: los MPI son el único gran movimiento político de Oriente Medio liderado por una mujer, Maryam Rayavi. Es la Daenerys Targaryen de Irán: una mujer exiliada que quiere derrocar un Gobierno ilegítimo ganando apoyos desde el extranjero. (A diferencia de nuestra heroína de Juego de tronos, Rayavi no aspira a ser reina, ni manda sobre ningún dragón).

Durante los años 80 y 90, los MPI asesinaron a una serie de militares y oficiales del régimen en Irán. De ahí que Irán los considere una organización terrorista.

Hay una diferencia, no obstante, entre una guerra de guerrillas y el terrorismo. Afirmar que todo acto violento contra un régimen tiránico es terrorismo es pasar por alto las enormes diferencias morales y políticas que existen entre tipos como Osama ben Laden y Thomas Jefferson. La respuesta idiota de que “el que es terrorista para unos es un luchador por la libertad para otros” no va a resolver nada. Estrellar aviones de pasajeros contra el World Trade Center fue un acto de terrorismo según cualquier definición, mientras que la resistencia francesa contra la ocupación nazi fue lo contrario en la práctica y en su espíritu.

In Iran, it's always Groundhog Day: The U.S. should learn its lesson rather than repeatedly supporting reformers who aren't

BYALI SAFAVI

NEW YORK DAILY NEWS

The definition of madness is doing the same thing over and over again and expecting a different result. Welcome to U.S. foreign policy towards Iran. The endless repetition of failed policy choices with respect to Tehran — spread across presidential administrations of both parties — is political theater of the worst kind: a high-stakes version of the movie “Groundhog Day.” But unlike Bill Murray’s character, we can’t seem to stop the cycle.

Ever since the 1990s, Tehran has rolled out so-called reformers who govern alongside the “Death to America” crowd. This creates the impression of official pluralism and choice in Iran, neither of which exist.

The West pounces at each and every opportunity to strike deals with reformers, who seek to gain political, economic and other concessions — but ultimately do nothing to rein in the aberrant behavior of the clerics, in large part because they never had the power to do so in the first place.

This happens. And happens again. And happens again. And the Iranian and American people are forced to sit and watch the painful charade.

The leaders of this round’s so-called reformist faction include former President Ali Akbar Hashemi Rafsanjani and current President Hassan Rouhani. The former was famously embraced in the early 1990s by the West as a pragmatist willing to do business, before he we went on to preside over the worst period of the Iranian regime’s terrorist attacks and assassinations of dissidents and foreign nationals abroad.

Indeed, during his “moderate” presidency, Rafsanjani’s Iran was regarded by the U.S. State Department as the world’s number one state sponsor of terrorism, a dubious distinction maintained by the current president.

Rouhani, of course, was embraced as a reformer in 2013, even though over the previous 37 years he had occupied some of the most senior positions in the regime, including as the Supreme Leader Ali Khamenei’s representative in the Supreme National Security Council. Most recently, he ordered his Defense Minister to expand and expedite the ballistic missile program.

Still, the West — plagued by best intentions and a short memory — struck a deal with Rouhani. The nuclear deal legitimized his government, enabling him to use this new political breathing room to crack down viciously on dissent.

Under Rouhani, there has been a staggering rise in the rate of executions — many of them public hangings — to levels not seen for about 25 years. Nearly 1,000 people, including juvenile offenders were executed in Iran last year, marking the highest number in 20 years. And dozens of women in the central city of Isfahan came under acid attacks by government-organized gangs for not observing the mandatory hijab.

Human rights groups like Amnesty International have decried the regime and the international community for emboldening it.

We still haven’t learned our lesson. American and European policymakers and media applauded Iran’s parliamentary elections late last month, which they claimed were a sweeping victory for the “reformists.” But who are these prominent “reformists”? An incumbent and two former intelligence ministers and a former revolutionary prosecutor, notoriously known for their role in mass murder at home and terrorism abroad.

The reality is that elections in a theocracy are a cruel hoax. The unelected Guardian Council’s elaborate vetting process barred many candidates from standing for election. Upwards of 90% of self-described reformists were simply disqualified. All candidates had to swear “heart-felt and practical allegiance” to the unelected and unaccountable supreme leader.

Western policy has not been able to break the spell. If anything, it has become more ignorant and strange than any time since the inception of the theocracy in 1979.

Perhaps the United States and its allies get a good feeling from embracing the regime’s supposedly moderate factions in spite of their previous betrayals and false re-assurances. But it’s hard to see any concrete gains, either for American interests or for the Iranian people on whose behalf U.S. policymakers often claim to be acting.

When will Washington wake up and learn that perhaps the Iranian regime is fundamentally incapable of reform? When will it learn that it should invest in the Iranian people and the real opposition instead of the phony moderates?

Speaking out on the situation of human rights in Iran and reaching out to Iranian dissidents and the organized opposition would go a long way in demonstrating to the millions yearning for freedom that the U.S. is on their side.

Until we do, the West will continue to serve as witting accomplices to horrific human rights violations — and as enablers of an illegitimate, anti-democratic regime.

Safavi is a member of the Foreign Affairs Committee of the National Council of Resistance of Iran.

IRAN NEWS IN BRIEF

30,000 POLITICAL PRISONERS MASSACRED IN 1988

حمید معاصر: رود خروشان شهدا ضامن پیروزی محتوم خلق ماست

شعار آرمانی و انگیزاننده فوق سالیان است که زینت‌بخش اختتامیه اغلب اطلاعیه‌ها و موضع‌گیری‌های رهبری مقاومت آقای رجوی می‌باشد. این شعار به‌ظاهر ساده نشان از عمق ایمان و بینش ژرف رهبری تاریخی مجاهدین دارد که تا بن استخوان به‌درستی و اصالت و حقانیت راهی که شهدا مظلومانه در آن جان‌باخته‌اند باور دارد. اکنون‌که پس از گذشت بیست‌وهشت سال از جنایات هولناک علیه بشریت و قتل‌عام بیش از سی هزار رزمنده آزادی یک سند تکان‌دهنده از آقای منتظری درباره این جنایت عظیم افشا شد اصالت عقیدتی و سیاسی این شعار بیشتر و بهتر قابل‌درک و لمس است.

زلزله شدید سیاسی و اجتماعی این افشاگری به‌قدری دامنه‌دار و گسترده است که سرتاپای رژیم خونخوار آخوندی را با بحران بی‌سابقه مواجه کرده است. پرونده این جنایت به یک پرونده کاملاً ملی و بین‌المللی تبدیل‌شده است؛ و جدا از تحول کیفی در داخل کشور مرزهای بین‌المللی را هم درنوردیده است. روزنامه‌ها و نشریات معتبر بین‌المللی ازجمله واشینگتن پست و نشریه کنگره آمریکا (هیل) با درج آن این جنایت را به‌عنوان جنایت علیه بشریت به ثبت دادند؛ و پارلمانترهای آمریکایی و هزاران پارلمانتر از کشورهای مختلف اروپایی و کشورهای مسلمان طی نامه‌ای به سازمان ملل درخواست تحقیق و تفحص از این جنایت را در دستور کار خود قرار دارند. تلویزیون‌ها و رسانه‌های فارسی‌زبان خارج کشور نیز طی مصاحبه‌های فراوان حتی باکسانی که هیچ رابطه سیاسی با شورا و مجاهدین ندارند و چه‌بسا سابقه همکاری با رژیم آخوندها را دارند مصاحبه‌های متعددی به که همه آن‌ها با هر بینش و تفکر سیاسی که دارند این قتل‌عام را محکوم کرده‌اند. فرزند آقای منتظری علیرغم تهدیدها و بازجویی‌های مکرر تا این لحظه از اقدام خود نه‌تنها عقب‌نشینی نکرده بلکه تصریح کرده است که پرونده‌های زیادی از این نوع در دست دارد که در سراسر جهان پخش‌شده است و این در حالی است که عاملان این جنایت بیست‌وهشت سال تمام بود که نگذاشته بودند پرونده این جنایت حتی در ابعاد اندک فاش شود و به درون اجتماع راه پیدا کند. آری برخلاف تصورات باطل خمینی و خامنه‌ای خون‌آشام و سایر دیکتاتورهای تاریخ تا زمانی که یک انقلاب و جنبش اصیل همچون مجاهدین و یارانشان بر روی اصول و پرنسیپ های مبارزاتی پافشاری می‌کنند و آماده هرگونه پرداخت سنگین‌ترین بها هستند و مهمتر از اینها رهبران هوشیار و بیدار وشایسته ای دارند. خون شهیدان هیچ‌وقت به فراموشی سپرده نمی‌شود و سرانجام می‌جوشد و می‌خروشد و دژخیمان را با تمامی سبعیت و تصور باطل آنان در مقابل میز عدالت قرار می‌دهد عاملان این جنایت و در رأس آن‌ها خامنه‌ای مات و مبهوت قریب به دو هفته پس‌ازاین افشاگری خفقان مطلق گرفته بودند. تا این‌که خامنه‌ای به‌ناچار و بالاجبار موضع گرفت؛ و خطاب به اراذل‌واوباش خود گفت که عده‌ای می‌خواهند مجاهدین را تطهیر کنند و آن‌ها را مظلوم جلوه بدهند. بعد از خامنه‌ای آخوندها و عمال وی یک‌به‌یک و به تکرار اباطیل خامنه‌ای پرداختند و نقش خود را علیرغم میل خود در این جنایت دوباره با اعتراف خود مهر کردند؛ که برخلاف تصورآنها غلیان و آتشفشان خون شهیدان مظلوم در داخل و خارج اوج بیشتری گرفت و نسل جدید بیشتر و بیشتر به این جنایت عظیم پی برده و می‌برند.
همانطوریکه اشاره شد به دنبال این افشاگری شکافی عمیق و بی‌سابقه در رأس و بدنه این رژیم ایجادشده و علی مطهری به‌عنوان نایب‌رییس مجلس ارتجاع از دژخیم پورمحمدی خواست که در برابر این جنایت موضع بگیرد. وی از جنایت خود دفاع کرده و با وقاحت تمام اعلام کرد که به این جنایت خود افتخار می‌کند. مطهری در جواب او را به مغلطه گویی متهم کرد. جلسه مجلس ارتجاع به دنبال این موضع‌گیری‌ها متشنج و سی نماینده مجلس ارتجاع طی نامه‌ای خواستار استعفا و کنار گذاشتن مطهری از هیئت‌رئیسه مجلس ارتجاع شدند.

و بدین ترتیب است که بحران درون رژیم هرچه گسترده‌تر و عمیق‌تر می‌شود. به دنبال این وقایع بود که در یک افشاگری تکان‌دهنده مهدی خزعلی پسر آخوند خزعلی با ذکر جزئیات بیشتر و تکان‌دهنده‌تری با ارائه فاکت های مستند به افشا این جنایت در برابر دوربین‌های رسانه‌های خارجی پرداخت و در ادامه این افشاگری به افشای توطئه قتل کشیشان مسیحی به دست معاون وزارت اطلاعات پرداخت و پرده‌های دیگری از جنایت هولناک علیه بشریت را کنار زد. قبل از آنهم یکی از نادمین معروف رژیم پرونده بمب‌گذاری در حرم امام رضا را افشا کرد که رژیم آخوندی هر دوی این جنایت را برای شیطان سازی به مجاهدین نسبت می‌داد. به‌این‌ترتیب یک جام زهر مهلک‌تری بنام جام زهر حقوق بشر مؤثرتر و عمیق شونده تر از جام زهر اتمی و منطقه‌ای در راه است؛ که رژیم آخوندی غرق در بحران را با ضریب بیشتری به‌سوی سقوط حتمی می‌کشاند. به دنبال این سونامی و طوفان سیاسی عظیم جنبش دادخواهی عظیمی که با فراخوان خانم مریم رجوی به راه افتاده مورد استقبال فراوان و بی‌نظیر تمامی محافل سیاسی در داخل و خارج ایران قرارگرفته خانواده‌ها و مردم به‌جان‌آمده از ستم آخوندی در داخل کشور با شور و شوق فراوان اطلاعات جدیدی از مزار گمنام شهیدان و گورهای دسته‌جمعی به اطلاع عموم می‌رسانند. در محافل و اجتماعات گوناگون در ایران از کوچه و بازار گرفته تا ادارات و دانشگاه‌ها تابوی کلمه ممنوعه مجاهد از هم دریده شده و همه‌جا صحبت از این جنایت و خیانت و مظلومیت مجاهدین است و تتمه قداست کذایی خمینی دژخیم با علنی شدن صحبت‌های آقای منتظری که رسماً اعلام کرده است که مردم ا ز ولی‌فقیه چندششان می‌آید و تاریخ از خمینی به‌عنوان سفاک و خونریز یاد خواهد کرد. در میان مزدوران وزارت اطلاعات و سپاه و سایر ارگان سرکوب لطمه جدی خورده است؛ و یک ضربه روحی و روانی شدید دیگر به دستگاه سراسر ظلم و جنایت و سرکوب واردشده است؛ که آثار آن در تحولات آینده به‌خوبی مشاهده خواهد شد. جنبش دادخواهی که توسط خانم رجوی و با پشتیبانی عظیم داخلی و بین‌المللی به راه افتاده راه خود را به جلو باز خواهد کرد و با یقین و اطمینان بار خود را به زمین خواهد گذاشت کما این‌که قبل از این با رهبری خانم رجوی پرونده سنگین لیست سیاه را علیرغم ناممکنات به ممکن تبدیل کرد و از رده خارج نمود. آری این جنبش می‌رود که به یک ابزار کارای سرنگونی رژیم ارتقا پیدا کند؛ و در خاتمه بازهم از قول رهبر مقاومت تکرار می‌کنیم رود خروشان شهدا هرروز جوشان‌تر و خروشان‌تر ضامن پیروزی محتوم خلق ماست

توفان سرخ دادخواهی، که سر بازایستادن ندارد

توفانی که از دریای خون 30هزار شهید قتل‌عام 67 برخاسته و با انتشار سند صوتی آقای منتظری اوج گرفته، با گذشت سه هفته، هم‌چنان می‌توفد و می‌غرد و رژیم جلادان و جنایتکاران حاکم را در هم می‌کوبد

نگاهی گذرا به سلسله‌یی از رویدادها و موضعگیریهای روزهای اخیر سران و ایادی رژیم نشان می‌دهد که جنبش دادخواهی شهیدان قتل‌عام 67 که از روز 19مرداد وارد سرفصل نوینی شده، پرتوان‌تر پیش می‌رود و پرده‌های جدیدی را از روی جنایتهای رژیم کنار می‌زند

ولی‌فقیه ارتجاع که آماج اصلی این توفان سهمگین است، ابتدا کوشید این واقعه را با سکوت از سر بگذراند و سپس ابلهانه تلاش کرد توسط ایادی و دست نشاندگان خود، آن را تحت عنوان تحریف واقعیتها، تخطئه و تکذیب نماید؛ بدون آن که مشخص کند، واقعیتی که مدعی تحریف آن است، چیست؟ تنها نتیجه این تلاش عبث، اعتراف آشکاری بود به این واقعیت که پس آنچه واقع شده، جنایتی بزرگ بوده و با مطرح شدن آن چهره حقیقی خمینی این قسی‌القلب‌ترین جلاد تاریخ ایران بیش از پیش برای تمام مردم ایران و به‌خصوص جوانان برملا شده است

تا آن که سرانجام خود خامنه‌ای که به مدت دو هفته سکوت کرده بود، ناچار شد در صحنه ظاهر شود و با اشاره به «برخی تلاشها برای تطهیر… و ایجاد فضای مظلومیت» برای مجاهدین و «خدشه‌دار کردن» چهره خمینی، به نتایج و آثار این واقعه اعتراف کند. این سرآغاز دور جدیدی از جنب و جوش و دست و پا زدن بیهوده جلادان برای خلاصی از گرداب رسوایی و افشا بود

پس از خامنه‌ای، آخوند پورمحمدی وزیر دادگستری دولت روحانی و یکی از اعضای هیأت مرگ در قتل‌عام67، ناچار شد به صحنه بیاید و با تکرار اباطیل خامنه‌ای درصدد رفع و رجوع برآید

در پی اظهارات او، علی مطهری نایب‌رئیس مجلس ارتجاع، طی نامه‌یی به وی نوشت: چرا «مسئولان به‌جای توضیح یک مسأله و پاسخ به سؤالی که برای برخی اذهان ایجاد شده است به مغالطه می‌پردازند و هیچ‌گاه به سؤال مورد نظر پاسخ نمی‌دهند؟» . روشن است که منظور وی از «مسئولان» خود خامنه‌ای بود که چه خودش و چه ایادی‌اش، به جای پاسخ به سؤال مشخص درباره اصل واقعه که چرا و چگونه و با چه مجوزی، 30هزار زندانی را که بنا بر احکام دستگاه قضایی خودشان محکوم به حبس شده بودند، به اعدام محکوم کرده‌اند؛ به مغلطه‌های سخیف می‌پردازند. در پاسخ به این سؤال، پورمحمدی ناچار شد دو بار پی‌درپی دیگر به صحنه بیاید و دست آخر چاره‌یی جز این نیافت که به دست داشتن خود در این جنایت بزرگ «افتخار» کند. به‌دنبال او، سایر سردمداران رژیم از آخوند ری‌شهری وزیر اطلاعات خمینی در سال ۱۳۶۷ تا رفسنجانی نیز ناگزیر به صحنه آمدند. رفسنجانی با ابراز وحشت از «موجی که تقریباً در همه رسانه‌های خارجی… ادامه دارد» افشای این سند صوتی را به شرایط و موقعیت کنونی مجاهدین ارتباط داد و گفت: «اخیراً شهردار پاریس نمایشگاهی از بازسازی صحنه‌های اعدام آن زمان برگزار کرده است که حمایت از این گروه… در این مقطع، جای تعجب و تأمل دارد»

معنی‌دارتر از اینها موضعگیری خبرگان ارتجاع بود که روز 7شهریور در اقدامی نادر بیانیه‌یی منتشر کرد که در آن با ابراز وحشت از توفانی که درگرفته، بار دیگر به توجیه سخیف «تحریف» آویخت؛ اما در عین‌حال این قتل‌عام را «تصمیم تاریخی و انقلابی حضرت امام خمینی، یک «تصمیم به موقع»، «برخورد جدی و بدون مسامحه با منافقین» و نشانه «فهم عمیق و دوراندیشانه» خمینی مورد تمجید قرار داد و به این ترتیب به موافقت سردمداران رژیم با قتل‌عام و مشارکت در این بزرگترین جنایت ضدبشری دنیای معاصر اذعان کرد. عمق وحشت خبرگان ارتجاع که بر حسب وظیفه حفظ نظام ولایت‌فقیه به میدان آمده‌اند، آنجا آشکار می‌شود که در این بیانیه درباره مفهوم و نتیجه این واقعه می‌نویسند: «آیا جز این است که (می خواهند) از یک سو نظام اسلامی، اصل ولایت فقیه و جایگاه رهبری فقیه… را در بین مردم و متدینین، متزلزل ساخته و از سوی دیگر (مجاهدین) را با مظلوم نمایی تطهیر نمایند؟ !» 

نیازی نیست از یکایک ایادی و سردمداران نظام که یکی پس از دیگری به میدان آمدند و در این مورد گریبان چاک دادند و از انبوه رسانه‌های حکومتی که در ارتباط با این توفان سهمگین که سراسر رژیم را درنوردیده مطلب نوشتند، نام ببریم؛ این جریانی است که تازه شروع شده و تمامی عناصر رژیم ناگزیرند در ارتباط با آن اعلام موضع کنند و تکلیف خود را با آن روشن کنند؛ اما از این واکنشها می‌توان نتیجه گرفت:

اولاً ، رژیم یک ضربه کاری و بسیار خردکننده دریافت کرده و بر اثر آن تعادل خود را از دست داده است و از لاطائلات ضد و نقیضی که به هم می‌بافد، به خوبی پیداست که هنوز نمی‌داند که با آن چگونه باید تنظیم کند و چگونه به این سؤال که سؤال تمامی مردم ایران است جواب بدهد که چرا و چگونه و با چه مجوزی، 30هزار زندانی را که بر اساس قوانین خود رژیم به حبس محکوم شده بودند، با یک فرمان و دستخط خمینی اعدام کردند؟ به‌خصوص که طی همین چند روز اعترافهای صریح و اشارات روشنی به این واقعیت شده که خمینی از ابتدای روی کار آمدن و از آن زمان که دریافت نمی‌تواند مجاهدین را تحت انقیاد خود درآورد، اندیشه شوم و شیطانی قتل‌عام مجاهدین را در سر می‌پروراند

ثانیاً ، وحشت و سرآسیمگی سراپای رژیم را فراگرفته است، از خود خامنه‌ای و رفسنجانی و سایر سردمداران رژیم که آن را به موقعیت سیاسی اجتماعی مجاهدین در داخل و خارج کشور و در سطح منطقه‌یی و بین‌المللی ربط می‌دهند؛ تا پورمحمدی که به‌عنوان یکی از مجریان حکم خمینی ناچار است ظرف یک روز سه بار پیاپی به صحنه بیاید و تلاش کند با ژست تهاجمی و تاکتیک فرار به جلو وحشت خود را پنهان کند؛ چرا که سه سال پیش هنگامی که بحث وزارت پورمحمدی در مجلس ارتجاع مطرح شد، او با تکذیب قاطع دست داشتنش در قتل‌عام گفت: «من در وزارت اطلاعات یک روز پست امنیتی نداشتم… و درگیر اعدامها نبودم» . معلوم نیست تکذیب دیروز او را باید باور کرد یا افتخار دست داشتن در قتل‌عام را؟ به هر حال، تکذیب یا تأیید این جلاد یا آن دژخیم چیزی را در عالم واقع تغییر نمی‌دهد. واقعیت این است که جلادان و قاتلان خواه ناخواه و دیر یا زود یا دیر، به پای میز محاکمه کشانده خواهند شد